14 Μαρ Ο Τάκης έφυγε…

Ακόμα και το επίθετο του δεν του άρεσε. Δεν το έλεγε. Είναι δύσκολο.

Τσε-ντε-μα-ι-δης.

Δεν το υπολογίζεις ένα τέτοιο επίθετο που χάνεται κάπου σε κάποιο Πόντο κι άλλωστε για τον Τάκη, σημασία έχει μόνο αν κάποιος δημιουργός είναι «μάστορας» στο έργο του και ουδόλως το όνομά του κι από κρατάει η σκούφια του. Τόσο αναρχικός. Τόσο ασυμβίβαστος με τους κανόνες της Τέχνης. Ε, με αυτό το σκεπτικό ο Τάκης είναι πρωτομάστορας γι αυτό κι οι φίλοι του -ελάχιστοι και πιστοί- τον αποκαλούν «maestro».

Όποιος είχε τη χαρά να τον βλέπει να ζωγραφίζει μπορεί να το επιβεβαιώσει.

Οι ντελικάτες πινελιές του, αυτή η αέρινη χάραξη σαν κομψή αστραπή του χρώματος πάνω στο σώμα του ξύλου, του μεταξιού, του καμβά, του χαρτιού, αυτό το απίστευτο και μαγικό της κίνησης ενός εικονιστικού μπαλέτου σε ανθρώπους, σε ζώα, σε νεκρές φύσεις, σε αρχαίες νύμφες, σε ερωτικά συμπλέγματα, σε όποιο ζωγραφικό θέμα, ε αυτό δεν το βρίσκεις στους άλλους.

Λίγοι είναι οι εκλεκτοί που διαθέτουν έργα του σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτή την πόλη.

Ο Τάκης ακόμα και με τους «πελάτες» της ζωγραφικής του είναι αυστηρός.

Η όλη -σχεδόν αναρχική- ζωή του Δεν επιτρέπει -κατά την άποψη μου- τοποθέτηση του έργου του σε σχολές. Άλλωστε ο ίδιος, κατέχοντας απόλυτα το ακαδημαικό μοντέλο της ζωγραφικής και εκφράζοντας το απίστευτο σύγχρονο ταλέντο του εν πορεία, δεν τοποθετεί κανέναν σε «σχολές» ή «κύκλους»,  που είναι μια τόσο εύκολη πράξη για να καταλάβει δήθεν κάποιος που βρίσκεται ο δημιουργός, το «πρόσωπο», ο καλλιτέχνης.

Αν προσέξει κάποιος τον «μυστικό του Δείπνο» [ο Τάκης… άθεος]  ή παρατηρήσει την «επανάσταση των Ζηλωτών» δεν θα τολμήσει να τον συγκρίνει με όποιον άλλον σύγχρονο δημιουργό σ’ αυτή τη χώρα.

Ο Τάκης γελάει με όλα αυτά τριγύρω κι ας είναι οργισμένα τα όμορφα μάτια του.

Μ’ ένα ουίσκι στο χέρι και δυο καλούς φίλους στο τραπέζι ας πάει η ζωή όπου θέλει.

Ηλίας Κουτσούκος